در سال 1879 (1258 خورشیدی) ایرا رمسن و کنستانتین فالبرگ، دو شیمیدان، در آزمایشگاهی در دانشگاه جان هاپکینز مشغول کار بر روی ترکیبات آلی بودند. در حین کار، آنها برای صرف غذا وقفه ای کوتاه داشتند. اما فالبرگ، برخلاف عادت همیشگی خود، فراموش کرد که قبل از غذا دست هایش را بشوید.
کشف تصادفی شیرین کننده مصنوعی: داستانی از علم، شانس و خیانت
در سال 1879 (1258 خورشیدی) ایرا رمسن و کنستانتین فالبرگ، دو شیمیدان، در آزمایشگاهی در دانشگاه جان هاپکینز مشغول کار بر روی ترکیبات آلی بودند. در حین کار، آنها برای صرف غذا وقفه ای کوتاه داشتند. اما فالبرگ، برخلاف عادت همیشگی خود، فراموش کرد که قبل از غذا دست هایش را بشوید. این اتفاقی بود که می توانست برای هر شیمیدانی خطرناک باشد. اما در مورد فالبرگ، سرنوشت چیز دیگری را رقم زده بود.
طعم شیرین و تصادفی:
هنگامی که فالبرگ شروع به غذا خوردن کرد، متوجه طعم شیرین و عجیبی در دهانش شد. این طعم غیر منتظره او را به فکر فرو برد. او به دست هایش نگاه کرد و متوجه دانه های سفید رنگی شد که به آنها چسبیده بود. او حدس زد که این دانه ها ممکن است منبع طعم شیرین باشند. فالبرگ با کنجکاوی، دانه ها را لیسید و متوجه شد که طعم شیرینی بسیار قوی تری دارند. این کشف تصادفی، نقطه عطفی در تاریخ علم بود، زیرا منجر به ساخت اولین شیرین کننده مصنوعی جهان به نام "ساخارین" شد.
جنجالی پیرامون حق امتیاز:
فالبرگ و رمسن نتایج تحقیقات خود را با هم منتشر کردند. با این حال، فقط نام فالبرگ در حق ثبت اختراع این محصول ذکر شد، زیرا او بود که ماده را کشف کرده بود. این موضوع باعث دلخوری رمسن شد، به خصوص که به نظر می رسید سهم او در این کشف نادیده گرفته شده است. رمسن در اظهاراتی گفت: "فالبرگ یک رذل واقعی است. من از اینکه اسم خودم را با اسم او در یک جمله بشنوم، واقعاً متنفرم!"
نام فالبرگ تا به امروز با برند "ساخارین" گره خورده است و بسته های صورتی رنگ این شیرین کننده مصنوعی در سراسر جهان به فروش می رسد. با این حال، داستان کشف ساخرین، یادآور این نکته است که در ورای هر کشف علمی، داستانی از تلاش، شانس و گاه، رقابت و جنجال نهفته است.
احتمالا از شخصیت های پایین هم خوشت بیاد
© کلیه حقوق سیر تا پیاز محفوظ می باشد. طراحی سایت